දේවදූතිය ( 2 කොටස )

පළමු කොටස මෙතැනින්...

"දූ නැතිවෙලා මිතුන්..." හද පතුල පිරුණු වේදනා ගිනි කන්දක්ව පුපුරා යයි, මං ඉඩ හලෙමි. දෑස පොඟවමින් ගලන කඳුළු ඔහු ලය තෙමමින් පල්ලම් බසී. වෙනදා මගේ කඳුළක් මායිම් නොකරන ඔහු, හඬා වැලපී අවසන් වන තුරුම මා ලයට තුරුලු කර උන්නේ ය.

"නාඬ ඉන්න සරනි, දැං අම්මත් එනව ඇති. කාලවත් හිටියෙ නෑ, මං ගෙදර ගිහිං එන්න කියල පිටත් කලා..." කඳුළු තෙත යන්තමින් හිඳී ගිය කල්පයක් සේ දැනුනු අඩහෝරාවකට පමණ පසු ඔහු ම'සවනට කොඳුරයි. කඳුළු හෙවනැලි පිරුණු නෙත් ඔසවා මම ඒ දෑසට එබෙමි.

"අපෙ අම්මට ඩ්‍රයිවර් කියල ඔයා හොස්පිටල් කියල. අම්ම වචනයක්වත් කිව්වෙ නෑ, ඒත් ඒ ඇස් මාව වැරදිකාරයෙක් කලා සරනි. මං යන යන තැන ඒ ඇස් මගෙ පස්සෙං ආව වගේ මට දැනුනෙ. ගෙදර ඉන්න බැරුවමයි එළියට බැස්සෙ, නොදැනිම ඇවිත් තිබුණෙ මෙතෙන්ට..."

ඔහු අමුත්තෙකි, මා පෙම් කළ- ඔහු පෙම් නොකළ දා උන් දළදඩුවා නොවේ...වේදනා රිදුම් අතරමැද වුව හිතේ අමුතු ප්‍රේමයක් පිලිසිඳෙමින් තිබේ, ඒ මේ දළදඩුවාගේ ඇතුලාන්තයේ උන්, අදම දුටු අමුත්තා කෙරේ ය. ගිලී බලමි, ඒ ඇස් තුළට කිමිදී බලමි. කිසිඳු වගකීමේ සහතිකයක් නොවේ. 'මං කැමතියි සරනි තමුසෙට'යි කී නමුත්, මං ආදරේ කියන මොහොතක 'මං තමුසෙ බඳින්නෑ ඕයි, නවකතාකාරියක් වගේ මෙතන ටෝක් දෙන්නෙපා'යි කී දරදඬු ඉතිහාසයක් ඔහු සතුව තියේ. ගිනි පෙනෙල්ලෙන් බැට කෑ බරපතල පිළිස්සුම් කැළලි හදවත පුරාම යසට පෙනෙන්නට තිබියදී, අන්තරාය නොතකා හදවත යළි මේ අමුත්තා කෙරෙහිත් පෙමින් බැඳෙන්නට සූදානම් ය. සිතිවිලි සියල්ල ගුලිකොට පසෙක තබා, දෑත ඔහුගේ බඳ වටා යවා හරබරි ගැහෙමි.

"මං එද්දි ඔයා ලේබරූම් ගත්ත විතරලු. ඔයා ඉකිගහන සද්දෙ අහගෙන මට ආපහු යන්න හිතුන්නෑ.. ඔයා හරියට කෑ ගැහුව සරනි..."

ඔහුගේ නෙතඟ සිහින් දිලිසුමක් දකිමි. ජීවිතේ එක දිගට ලැබූ පරාජයන් ළඟ අද ජීවිතයේ සුවිසල්ම දිනුම ලැබීමි. ඔහු නෙතඟ මා නමින් දිලිසුමකි. හිත සැනසේ, ඔහු  වෙනස් මිනිසෙකු වී ඇත. මේ මීට වසරකට පෙර මිතුරන්ගේ ඔට්ටුවකට මා හා හාද වූ සෙල්ලක්කාරයාම ය. අනාරාධිතවම කළලයක් කුසට වැඩියේයැ යි කියූ දා රළු පරලුව හැසිරුණු අංගුලිමාලයාම ය.

 උනා ආ කඳුළක්, අතීත මතක පෙරහරක් කැටිව ආවේ ය. කලු පැහැ දිලිසෙන අවුඩියෙන් ගමන් ගිය පිරිමි විදුහලේ කඩවසම් කුරුල්ලා එදවස නගරයේ බාලිකාවේ කෙල්ලන්ගේ සිහින කුමාරයා වී ය. සෙල්ලක්කාරයා වග දැන දැනත් , උවමනාතරං කෙල්ලෝ ඔහු පස්සේ වැටී උන්නෝ ය. මොණරියක සේ ගෙල උස්සා, ඔහු දෙස නොබලාම ඇවිද ගිය මුත් මගේ යටි හිතේද ඔහු පිළිබඳ අනිත් කෙල්ලන් වාගේම සාධාරණ කෙලි කෙනිත්තිල්ලක් නොතිබුණාම නොවේ. එහෙත් මට දැනුනු ලෙසනම් ඔහු වටා උන් රුවැති මීමැස්සියන් ළඟ මා දුහුවිල්ලකි.

ලෝකය පුපුරා ගියේ එදා ය. මිතුරියන් ගොන්නකට මැදිව උපකාරක පන්තිය ඇරඹෙන තුරු වල්පල් කියවමින් උන් අරලියා යායට ඔහු කෙළින්ම අවුදින් බෝම්බය දෙපා මුලටම අතහැරියේ ය. 'මං තමුසෙට කැමතියි සරනි..' එපමණකි. ඔහු ආදරේය කීවේත් නැත, මං ආදරේදැයි, අකමැතිදැයි ඇසුවේත් නැත. මිතුරියන් පසුව කී ලෙසින්නම් මං මෝඩ සිනාවක් පෑවේලු. එනමුත් ඇස් කතා කරන්නට ඇත. ඉතින් එදා පටන් මම රණ මොණරියක වීමි.

'සරනි, උඹ අමාරුවෙ වැටෙන්නයි යන්නෙ...' මිතුරියෝ රතු එළි දැල්වූහ. නොදැන උන්නා නොවේ,ඒත්.....   කෙල්ලන්ගේ 'මේකි ගිය උඩක් යකෝ' කියන ඉරිසියාකාර ඇස්, 'පස්ස බිම ඇනුනම බලමුකෝ' කියන සරදම් ඇස් සේම 'මොනාවුණත් කෙල්ලක්නෙ, පව්' කියන කරුණාවන්ත ඇස් (මිතුන්ට තිබුණේ එයාකාර ඉතිහාසයකි.) දහස් ගණනක් මැද්දේ මං ඔහුගේ මෙහෙසුන් වීමි. දුර දිග නොහිතා එකඟ වූවාට කල් යද්දී මං ඒ දඟකාර ඇස් ළඟ දපනෙ වැටීමි. ඔහු මට කීවේ කැමතියි කියා මිසක ආදරේ කියා නොවන වග හිතා මතාම අමතක කර දැමීමි. ඔහු ගැන පෙර සේම කළු පැහැ ආරංචි තටු ලබාම මවෙත ඉගිල්ලී ආවේය. නෙතු තරව පියා, කන් වසාගෙන නොසැලීම ඔහු මත්තේම ජීවත් වුණෙමි.

ඉඳහිට ගුස්ති නෑල්ලුවාම නොවේ..රජගෙදර පරවියා සේ කෙල්ලන් පිරිවරාගෙන ඉද්දී මට ඉරිසියා නොහිතෙනවානම් මං මළමිනියක විය යුතුය. මුල් කාලයේ හැඬීමි, කිකිළියක සේ පොර ඇල්ලීමි. ඔහු වෙනස් කරන්නට නොහැකි වූ තැන අහිමි කරගන්නට ලෝබකමට සියල්ල උහුලා ඉන්නට හුරු වුණෙමි.

උසස්පෙළ ලියන්නට ඔන්න මෙන්න තිබියදී ගෙයි ගිනි ඇවිලුණේ ය. තාත්තාගෙන් අනන්ත අප්‍රමාණ පහර කෑවෙමි, 'ඒකා සල්ලිකාර සෙල්ලක්කාරයෙක්, උට හැමතැනම ගෑණු, නංගියෙ උඹට නොකිව්වයි කියන්නෙපා' එක බඩවැල කඩාගෙන උපන් බැම්ම ඉරිතලා ගියේ ය. සමවයස් කෙල්ලන්ගේ කොල්ලන්ගේ සරදම් කෙඳිරීම් වලට විෂය වීමි. මේ සියලු විපරියාස අස්සේ කලකිරීම් මැද්දේ වුව, හිතේ ප්‍රේමය ශේෂ වී තිබිණ.

දළදඬුවා ඉඳහිට මා අත ගෙන ඇවිදින්නට ගියේ ය. මැයි මල් පිරුණු රතු පාට හැන්දෑවක හිතුවක්කාර හාදුවක් නළලේ තියුවේ ය. රැළි පෙරැලී දඟ කරන තඹ පාට වෙරළක බිංතඹුරු යායක ළං ළංව හිඳ ඉන්නා අතරක, හැන්දෑ ඉර වැටී පාට වුණු වත බලා, 'තමුසෙ ලස්සනයි ඕයි, ලෝබත් හිතෙනව'යි කීවේය. කෙල්ලන් මේවාට ලෝබ විත්තිය කියන්නට ඕනෑ නැතිකොට, මට දැනුනු හැඟීම ගැන කියා කුමට...අනේ මං මේ හිතුවක්කාරයාට, දඟකාරයාට ආදරේ ඒකය.

වතාවක් දෙවතාවක්...නොවේ, කිහිපවතාවක්ම කවුරුවත් නොයිඳි ඔහුගේ විසල් මැදුරේදී ඔහුගේම වීමි. ඔහුගේ රළු පරලු හාදුවට හුරුවී උනිමි, කොපුල්, දෙතොල් රිදවා දඟ හාදු ලැබෙන තුරු මග බලා උනිමි. ඔහු මැසිවිලි කියද්දීම සුඛෝපභෝගී දිව්‍ය රථය අයිනකට ගාල් කොට ඔහුගේ යෝධ අත් බාහුවක එල්ලී ගිනිගහන මද්දහන් වල සයුරට මෙහායින් ගාලු පාර දිග, ගිනියම් තාර ඇතිරිලි මත ඇවිද ගියෙමු. දළදඩුවා මගේ බොළඳ දඟකාරකම් දරා උන්නේ ය. ඔහු මට පෙම් නොකරන්නේයැයි කියන්නේ කෝම...?

ඔබ සමච්චලයට මට සිනාසෙනු ඇත. "හරකියක්නෙ මහ.." ඔබ සිතින් දොස් නගනු ඇත. එහෙත් බොළඳ කෙල්ලක වුව, ප්‍රේමය විෂයෙහි පරිණත ගැහැණියක ලෙස මම ඔහුට කොන්දේසි විරහිතව පෙම් කරමින් උන්නෙමි. ඔහුගෙන් පෙරලා ප්‍රේමයක් නොලැබෙද්දීත් (බලාපොරොත්තු නොවී කීවොත් මුසාවකි ) මව්වත් සෙනෙහසකින් ඔහුට පෙම් කරන්නට, බැඳී උන්නට උපේක්ෂාසහගත වුණෙමි.

මතු සබැඳි...