ඕං අවුරුදුත් ඉවරයි.

සිංහල අලුත් අවුරුද්ද සුටුස් ගාද්දි ඉවරවෙලත් ගිහින්. දවස් තුන හතරක තිබුණු කලබලේ හිමිං හිමින් අඩුවෙලා යනව. අම්මේ තිබිච්ච කලබල. හිතුණෙ මේ ටිකේ ඇවිදලම කකුල් දණහිස් ළඟටම ගෙවිල යයි කියල. අපේ ගමේ කියන්නා වගේ, ඒ තොවිලෙත් ඉවරයි ඉතිං. දැං ඉතිං ආයෙම අර දඩිබිඩි ජීවිතේ පටන් ගන්න වෙනව. හෙට කියන්නෙ සඳුදා, හෙට ඉඳන් ආයෙ හති වැටෙන ජීවිතේ. අම්මප හිරිගඩු පිපෙනව මතක් වෙද්දිත්.

අලුත් අවුරුද්දෙ රූපවාහිනී නාලිකා තරඟෙට අවුරුදු උත්සව තියද්දි තොරතෝංචියක් නැතුව කියවන නිවේදිකාවකගෙ හඬ මට අහම්බෙන් ඇහුණා. ඈ කියනව වක්කඩේ දණ්ඩි පැටවු පොරකන, එරබදු ගමේ ඇවිත් දෙවැට රතු පාටින් පුරවන, කොහෝ හඬ ගම දෙවනත් කරන, පුංචි ඈයො පංච දාන...... මෙයාකාර කාරණා ගොඩක් ගේන අලුත් අවුරුදු ඇවිත් කියල. ඇගේ වචන හරි අපූරුවට ගලං ගියා. (මේ මට මතක මගෙ වචන මිසක් ඇය කියූ කාව්‍යමය බස නෙවෙයි.)

ඒත් නිවී සැනසිල්ලෙ හිතුවම මට හිතුනෙ ඒ කතන්දර ඉස්සර අවුරුදු ගැන මිසක්, දැන් අවුරුද්ද ගැන නෙමෙයි කියල. මං ඉන්නෙ ගමක... ගමක කිව්වට පට්ටම ගමක (බොරළු පාරවල් විතරක් තියෙන, එක ලංගම බස් එකක් දුවන, කතන්දර වල තියන සිරාම සිරා ගමක) නෙමෙයි. ඒ උණාට ගමේ බාගෙකම මායිම කඳු වැටි. අපේ ගෙදර ළඟිං පටන් ගත්තු ගමං කිලෝමීටර දෙකතුනක්ම වැටිච්ච වෙල් යාය ඉවර වෙන්නෙ කිරිසුදු වෙහෙර වහන්සේ නමක් වැඩ ඉන්න පන්සල ළඟින්. ආයෙම පන්සලට එහායිනුත් පටං ගන්නෙ ඒ විදියෙම වෙල් යායක්. ඉතිං ගමක් කියන්න මේ ඇතිනෙ. විස්වාසෙං කියන්නෙ, මෙච්චර ගමේ මං උන්නු දවස් පහ හයේ ඇහුණෙ නෑ කොහෝ නාදයක් අද වෙනකල්. අද හවස හයට විතර එකපාරටම අතරමං වෙච්චි කොහෙක්ද මන්දා, බොහොම ඈතින් ඇහුණ කොහෝ නලාව. ඇහෙද්දිම මගෙ හිතට සතුටක් දැනුණට මොකද, මට හිතුණෙම ඒක ඇඬිල්ලක් මිසක, වසන්තෙට ආවැඩිල්ලක්නං නෙමේ කියල. නිරායසයෙංම මට මතක් උණේ මගෙ පුංචිත්තං කාලෙ, කොහා කෑගහන වාරයක් ගානේ කෑ ගහන්නෙ මං. ටික වෙලාවකිං අහළ පහළ මගෙ රස්තියාදු සනුහරේම කොහාට ඇටෑක්. අන්තිමේ කොහාට මාරාවේස වෙලා 'අනේ කෙල්ලෙ පල' කියන්නා වගේ අන්තිම කොහෝ සද්දෙ මං දිහාට විසිකරල යන්න යනව. කොහාට ඒ වසන්තෙ අමතක ගාණයි, දැං කොහෝ සද්දෙත් මලානිකයි.

එරබදු යායට පීදිච්චි දෙවැටවල් පාළුවෙලා ගිහිල්ල. ඉස්සර රතු පාටට පෙති හැලිච්ච දෙවැට දිගේ, බිම හැලෙන ඇහැළ මල් වල රේණු කලංකෙ, රේණුවෙ නැම්මට අමුණල දිගට දිගේ මාල, තෝඩු එල්ලං කිරි අම්ම පස්සෙං නාන්න වෙලේ ළිඳට ගියපු අතීතෙ හිතට එනව. ඒත් එරබදු අමනාපෙං... පිටගං ගිහිං.

ඉස්සර අවුරුද්ද කියන්නෙ කජු වාරෙ. කජු මල් අස්සෙං රිංග රිංග කජු නාඹර කඩන කිරි අම්මගෙං අනන්ත අප්‍රමාණ  බැනුං අහනව මං, එයා කජු කඩන කෙක්කට ලොකුකමට උදව්වට අතගහල. පාලු වත්තෙ කජු ගස්, රතූම රතු කජු පුහුලං අත්වල එල්ලං උන්නෙ ඒ දවස්වල අපි වෙනුවෙංමයි. වටේ පිටේ කෙලි සනුහරේම ඇදගෙන මං කජු ගස්වල. ගවුං කෑලි පුරාම කජු කහට, ඇඟ පුරාම ඉවසන්න බෑ, ගස් ගඳ. ඒ කාලෙ අවුරුද්දට කජු නාඹර ව්‍යංජනේ තුං හතර පාරක්ම කාල. දැං.... කජු ගස්වල මලුත් නැති තරං. කජු පුහුලමක් කහට පෙරාගෙන කන්න,කජු නාඹර මාලුවක් රහ කර කර කන්න ලැබුණෙම නෑ මේ වතාවෙ.

තිත්ත පැටව් නටන්නෙ කෝමද වක්කඩේ..., නොමිලේ දෙන පොහොර ඕවර් ඩෝස් ගහල, කෘෂි රසායන කුඹුරට ඉහල නෙවේ- නාවල. හිස් බෝතලෙත් වක්කඩේ පාවෙනව. ඉස්සර අප්‍රේල් වැහි ඇල්ලෙ අපි අම්මට හොරෙං වක්කඩට පනිනව. මහ වැස්සට හෝ ගාල ගලන දිය පාර මඩ පාට වෙන්නෙ, වක්කඩවල් කඩාගෙන එන්න තියෙන විසේට. අම්මට අහු උනාම තමයි වැඩේ. කෝටුවකුත් අරං එන්නෙ වක්කඩ ළඟට.ගෙදරට යනකල් ගැහි ගැහී, කෝටු පාර වදිනවට බයයි, මඩකරියො වගේ මඩ වතුරෙ ජබිගහල හීතල.

ඔක්කොටෝමත් එහා... කරදඬු උස් මහත් වුණාට පස්සෙ අවුරුද්දත් කොට වෙලා. පුංචි කාලෙ අවුරුදු චාරිත්‍ර මහ ගොඩක් වගේ දැනුණ, සත්තයි.. අවුරුදු හරි දිගයි. දැං අවුරුදු උදාවයි, ගිනි මොලවන්නයි, ගණුදෙනු කරල ආහාර අනුභවයයි විතරයි. පුංචිත්තා කාලෙ මං හරි දිගට දැනුනනෙ. ඒ කාලෙ වගේ අවුරුද්දෙ විසිතුරකුත් නෑ මට. අවුරුද්දකට මාසෙකට විතර කලිං අම්ම, නංගි එක්ක ටවුමට ගිහිං කදමලු පිරෙන්න අලුත් ඇඳුම් අරං, "කඩේ බත්" කාල ආපු ලස්සන අවුරුද්ද, වැඩ අල්ලන වෙලාවට මාර සීරියස් වෙලා පොතක් කියවපු අවුරුද්ද, කැවිලි පිඟානක් අරං අම්මගෙ සායෙ කොණක එල්ලිල ගම වටේ ගියපු, වැඩිමල් කවුරුහරි කමක්නෑ වැඳල පොතක් සබන් කෑල්ලක් ඉල්ලගෙන ඒකට සතුටිං පිම්බුණු අවුරුද්ද හොරු අරං ගිහිං. ආයෙ ඉතිං පොඩි කෙල්ලක් වෙන්නත් බැරිකොට, ඒව මතක විතරක් වෙලා තියේවි.

මේ අවනඩු අස්සෙ ඒ ලස්සන "අලුත්ම අලුත්" අවුරුද්ද කොහෙන් හොයන්නද... මට හිතෙන්නෙ මේක දැං වාණිජ අරමුණු නිසාම කැලැන්ඩරේ එල්ලං ඉන්නව මිසක, මිනිස්සුන්ට උවමනා නෑ අලුත් වෙන්න. ලබන අවුරුද්දෙත් මේ වගේ අවුරුදු ඒවි. කොහා වසන්තෙට කලින් ඇවිත් බෙරිහං දෙන්නැතිවෙයි... එරබදු ගහට නින්ද යාවි...කජුගස් අපිව අමතක කරාවි...ඒත් කැලැන්ඩරේට වරදින්නැති එක විස්වාස නිසා ලබන අවුරුද්දෙත් "අලුත් නැති අලුත් අවුරුද්දක්" ඒවි.