දේවදූතිය (1 කොටස)

                   ලමැද කිරි බර දරනු නොහී කැක්කුම් දෙද්දී රිදුමින් මුසපත්ව දෙ ඇස විවර කරමි. දුහුවිලි එතුණු පංකාවක්, සුදු තීන්ත පොතු ගැලවුණු ඇඳ විට්ටමත් එක බැල්මට හසු විණ. සෙම්ප්‍රතිශ්‍යාවකටත්  ජීවකයින් නිවසටම කැන්දූ ගෘහපතීන් අප්‍රසිද්ධ දරු ප්‍රසූතියක් වෙනුවෙන් සිටු දියණිය ප්‍රාදේශීය රෝහලකට ගාල් කර තිබුණෝ ය.  අම්මා ගෙනවුත් ඇන්දවූ ඇගේ සුදු බෙඩ් ජැකට්ටුව කිරෙන් පෙඟවී තිබේ. මේ වේදනාව අස්සේ මට අම්මා සිහිවීම අරුමයක් නොවේ. සියල්ලෝම එක් පසෙක හිඳ යුද්ධ කරද්දී මට උන්නේ ඈ විතරමය. දෑස් විවර වූ මොහොතේ පමණක් නොව, සිඟිත්තිය වදා අවසන් වන තුරුම ප්‍රසව වේදනා මැද්දේ මට මැවි මැවී පෙනුනේ ඇගේ රුවයි. මා බිහි කළ දා ඕ මෙතරම්ම වේදනාවක් මා නමින් උහුලන්නට ඇත. ඒ ලේ කැක්කුමට පිටුපානු නොහී ඕ මගේ පලිහ වූවාය. කරදඬු උස්මහත් පුතුගේ හා සැමියාගේ තර්ජන මැදද ඇය මා වෙනුවෙන් උන්නාය. අපමණක් වේදනා මැද මා ප්‍රසව කාමරයට කුදලාගෙන යද්දී අත අල්ලා දහිරිය දෙන්නට උන්නේ ඇයම පමණි. දරු ගැබ විනාශ කර දමන්නට එකඟ නොවූ වරදට සිඟිත්තියගේ ජීව විද්‍යාත්මක පියා නෑවිත් උන්නේය. දෑහේ මූණේ තියා මලක් සේ හැදු දූ පොඩිත්ත කරගත් හිතුවක්කාරකමටත්, වුණු දේ වුණාවේ කියා දරු ගැබ හලා කෙල්ලක ලෙස ගෙදරට එන්නට අකමැති වූ හින්දාත් තාත්තාත් අයියාත් මා අතහැර දැම්මෝය.

                   දෑසට කඳුළක් ගෙවදියි. මේ තරම් කඳුළු අම්මා සිහිවීද, යටි කය පුරා ඔඩු දුවන වේදනාවටද, කිරිබරට ඇදුම් දෙන ලය දරා ඉනු නොහැකි වීද, ජීවිතේ අසීරුම මොහොතේ මා හැර ගිය කළලයේ වර්ණදේහ අඩක හිමිකරුවා- මිතුන් සිහිවීද නැතහොත් එළියට අවුත් නෙක නෙක පාට හැඩතල ඇසින් උරාගන්නට වරම් නොලබාම, තලු මරා ඈටම පිම්බී කිරෙන් ඉතිරී ගිය ම'ලමැද උරා බොන්නටත් ඉඩ නොතියාම මා සිඟිත්තී අවසන් ගමන් ගිය හින්දාද නොදනිමි. ඈට පණ දෙන්නට අබ මිටක් සොයා අම්මාට ගමන් යන්නට ගත සවිය එන්නටත් මතු ඕ මෙලොවින් පිටමංව උන්නාය.බොඳව ගිය කඳුළු ඇස් ඔසවා මුල්ම වරට ඈත මෑත බලමි. වාට්ටුවේ දොරකඩට නෙත් යොමා අම්මා කොහිදැයි සොයමි.

                      දෑස රැවටීද..., විශ්වාසයක් නොවේ. රෝගී ඇඳෙහි යකඩ ඇඳ විට්ටමට හිස තියා, ඇඳේ නුහුරු පැත්තේ ඔහු බලා හිඳියි. හිස අද්දරම අකුණක් පිපිරිණ. ඔහු ඇවිදින් ය.

"මිතුන්..."

කෙඳිරිල්ල මගේය. දෑස් යළි යළි පිසදා බලමි, සිහිනයක් නොවේ, වේදනාබර සිනහවක් වතේ තවරා ඔහු ඇවිත් උන්නේය. විශ්වාස කරන්න.. මගේ වේදනාවන්ගෙන් අඩක්ම සැණින් මැකී යයි, හිතට සවියක් දැනේ, අසරණ හිත තවත් මා ළඟ නොවී.

පසුතැවිල්ලක් තැවරුණු සිනාවකින් ඔහු මහිස අත තියයි.

"රිදෙනවද මැණික..."

දෙවන හෙණ ගෙඩිය පුපුරා ගියේ ය. ' තමුසෙ, ඕයි, සරනි...' මේ ඔහුගේ උපරිම ආදරේ වචන ගොන්නයි. පෙමින් බැඳී ගෙවුණු වසරටම මෙවැනි වදනක් කියුවාම ය.  මගේ හිත පුපුරා ගියේ මේ කරුණාවටය. සියලු කායික වේදනාවන් රැලි වැටුණු සුදු ඇඳ ඇතිරිල්ල උඩ ගොඩ ගසා, යන්තමින් ඇදි ඇදී අවුත් කෙලින් වී ඔහුට වාරු වීමි. මෙතෙක් දස මසක්ම තනිකමට, කාත් කවුරුවත් නැති අසරණකමට යකඩ ගැහැණියක්ව උන්නෙමි, තනිවම කුසේ දරු ගැබ රකින්නට යුද වැදීමි. දැන් හොඳටෝම හති ය. තව දරන්නට සවි ඇති මුත් පෙම් කළ හිත සවියට ඇවිදින්ය. ඒ හිත පාමුල සියුමැලි ගැහැණියක වී, ඉටිපන්දමක් සේ ඇවිලී යන්නට පුලුවන. පරඬලාවක් සේ දැවී අලුවී යන්නට පුලුවන. ඉතින් දැන් එළඹෙන්නේ හදේ වේදනා නිවාගන්නා නිමේෂයයි.

"දූ නැතිවෙලා මිතුන්..."

හද පතුල පිරුණු වේදනා ගිනි කන්දක්ව පුපුරා යයි, මං ඉඩ හලෙමි. දෑස පොඟවමින් ගලන කඳුළු ඔහු ලය තෙමමින් පල්ලම් බසී. වෙනදා මගේ කඳුළක් මායිම් නොකරන ඔහු, හඬා වැලපී අවසන් වන තුරුම මා ලයට තුරුලු කර උන්නේ ය.

මතු සබැඳි....

ප.ලි. : කතා ලිවීමට නොව කතා හැදීමට හැකිකම් ඇත. මේ ලියා ප්‍රසිද්ධියේ අතහැරි පළමු කතාවයි.