කොළඹ වැස්සට (නො)තෙමෙමි.

 කොළඹ අහස කලුම කලු පාටිං මූණ රොබ්බගෙන උන්නෙ. හරියට එයැයිගෙ වද වේදනා සේරෝටමත් මං වග කියන්න ඕනෙ ගාණට. හත්වලාමෙ පහුගිය ටිකේම මාරාවේස වෙච්ච ගාණට මහපොළොවෙ පතුලෙ තිබ්බ අන්තිම වතුර බිංදුවත් කෑදරකමට හූර හූර බීවෙ... ,හරියට කාටවත් අයිති නොවිච්ච,ඒත් හැමෝටම අයිති වෙච්ච ගෑණියෙකුගෙ ඇඟට ගොඩවෙච්ච නාකියෙක් ගාණට. දැං ඉතිං වැහි බර උහුලගන්ට බැරිකොට අපිට පුප්පන්නෙ. කොයිවෙලේ බිම හලාගන්නද කියල බලං ඉන්නෙ. අපි තමයි පලි... ඊයෙත් ප්‍රැක්ටිස් තියාගන්න බැරිවුණා. කෙල්ලො ටික හේබාල ගිහිං, අනෝරාව අල්ලපු වැහි දෙක තුනට කෙල්ලො කීප දෙනෙක් ලෙඩ වෙලත් තිබුණ.

ඕං ඉතිං පටං ගත්ත... මං බස් එහෙකට ගොඩ වෙනකල්වත් ඉවසගන්න බැරුව අහස අඬා වැටෙන්න තියාගත්ත. එහෙටත් වහිනව ඇති. මේ ටිකේ අපාය වගේ ඇති ගෙදර. ඇයි අප්ප හැමතැනම තෙමෙනවනෙ. චුට්ටි ගෙදරම හැලි වලං තෙමෙන තැං වලට කර කර ගේ වටේ දුවනව ඇති.. ගෙන්දගං ගඳ හෝදගෙන, දූවිලි, කාබන් කුඩු හෝදගෙන වහින කොළඹ කඩප්පුලි වැස්සට තෙමෙන්න බැරිකමට මං යාන්තං කඩ අගුවකට පැන්න. කුඩේ තෙමාගෙන බෑග් එකේ දාන් යන්නෙ කෝමද. කඩේ උන්නු කොල්ලො දෙතුංදෙනා කොමල කරනව මං ඇස් කොනින් බලාගෙන. පංචිකාවත්ත පාරට හැරෙන හන්දිය මැද්දෙ මේ ඉන්න යකඩ අස්සයනං වගේ වගක් නැතුව මේ කෙමිකල් වැස්සට තෙමෙනව. උන්නැහේට වැස්ස ගානක් නෑ වගේ නේන්නං මට මේ කොල්ලංගෙ ආල ලීල. අපිට පුලුවනෑ ඔව්වට ප්‍රතිඋත්තර දෙන්න. මේ සුමේ කරනකල්ම බඳින්න බෑ කියල පොරොන්දු කරවගෙනනෙ අපි මේකට ගත්තෙ ඉතිං. මං ඉන්ටර්වීව් එකේ බෝයි කෙනෙක් ඉන්නවද ඇහුවම නෑ කිව්වෙක හොඳට ගියා. සමන්ත අයියනං මූණ නරක් කරං හිටියෙ ඒ ටිකේම, දැන්නං එයාට තේරිල.

තුං මාසෙකිං තමයි මේ ගෙදර යන්නෙ. පිංසෙන්ඩු වෙලාවත් ගෙදර යන්නනං බෑ අක්කත් එක්ක. වෙසක් හින්දයි, වැස්ස හින්දයි වැඩ ටිකක් අඩු වුණා. නිකං තියං මුන්ට කන්න දෙන්න ඕනෙයැයි හිතෙන්නැති එයාට. එයත් ඉතිං හිනාවෙලා හිටියට මාර දූතිකාව වගේ තමා. චුට්ටි ඉඳහිට සමන්ත අයියගෙ ෆෝන් එකෙන්  කතා කරපු හැම වෙලේම කියන්නෙම අම්ම දිරාගෙන යන හැටි. යක්කලින් බැස්සම අම්මට විටමිං එකක්වත් අරං යන්න ඕනැ. අප්පච්චි නංගි ගෙට වෙන්නත් කලිං මියැදුනාම, නොකා නොබී අපිටම කරපු අම්ම ඔයාකාර දිරනව බලං ඉන්න පුලුවනෑ.... සස්ටජං එකක් ගන්නත් හිතේ...

බස් එකක් නේන හැටි අප්ප. කොහොමහරි මාව මේ වැස්සට තෙමනකල්නෙ මේ ඔක්කොම. දැං ඉතිං ගෙදර ගිය වෙලේ ඉඳං තියෙන්නෙ කෑම. අම්ම බැරි බැරිගාතෙ වත්තෙ, ඇල ඉවුරෙ ඇවිදල කොස් ද, නෙලුං අල ද, බිලිංචා මාලුද දහසක් ජාති හොයාගෙන එනව. කෙල්ලගෙ කොණ්ඩෙ යනවද මන්ද කිය කිය පලා කොළ හොයන් එනව. මේකි සුදුමැලි වෙලා ගිහින්නෙ කියල හංඟගත්තු කාසි ටික අතගගා හොයාගෙන වැව් මාලුවෙකුත් අරං එනව. නංගි ඉතිං නෝක්කාඩු කියන්න ගන්නව එතකොට, මෙච්චර දවස් ලෙව කෑවා, අම්මට අක්ක එනකල් ඉන්න ඕනෙ මේව ගේන්න කියල. පව්.... පොඩි කෙල්ල. යද්දි චොක්ලට් එකක් ගෙනියන්න ඕනෙ. මටනං ඕව කැවෙනවනෙ දැං තුසරි හින්දා. තුසරි හොඳ කෙල්ල, කොල්ල හොරාට ගෙනත් දෙන කිසිම කෑමක් තනියෙං කන්නෑනෙ. හූනු බිත්තරේ වගේ ටිකක් හරි ඔක්කොමල්ලට බෙදලනෙ කන්නෙ.

මාත් ඉතිං ගෙදර දුවන්නෙ අම්මගෙ අතිං රහට බත් කටක් කන්නනෙ. ඒ කෙසේ වෙතත් තුං වේලම බත් කටක් කන්න. මෙහෙ අපේ කෑමටත් නීති. මාර දූතිකාවි බත් දෙන්නෙ දවල්ට විතරනෙ. උදේට මොනහරි ඇට... මට පෙන්නන්න බැරි මුං ඇට.  රෑට එලවලු තැම්බිලි. ඇඟේ ශේප් එක තියාගන්න එකනෙ මෙයාට ලොකුම දේ. ඇත්ත හැබැයි, නැත්තං විනාඩි දහය යද්දි හති. කෝමහරි කමක් නෑ මං මෙහෙ නොකා හරි හම්බ කරොත් අම්මයි නංගියි තුංවේල කනවනෙ දැං. ඉස්සර අපි කෑවෙ දෙවේල, අම්මනං ඒ කන්නත් නැතුවැති. මං කෝමහරි දැං අම්මට තුං වේල කන්න දෙනවනෙ. 

බලං ඉඳල ඉඳල කොළඹ-කුරුණෑගල බස් එකකට නැගගත්තෙ. ආයි අම්මේ කියවෙන්නෙ බස් එකට නගිද්දිනෙ. දවසට පැය 6 ගානෙ, සතියට දවස් 6ක් ප්‍රැක්ටිස් කෙරුවම හන්දිපත් රුදා නොහැදි තියෙයිද මං අහන්නෙ. ෂෝ එකක් ළඟනං රෑ තිස්සෙත් ප්‍රැක්ටිස්. කෙල්ලො විහිලුවට කියන්නෙ අක්කට එතකොට, ගෝවින්දගෙ සන්දි සුධා ගෙනත් තියාගන්න කියල. උංගෙ හිකි හිකියට තමයි යංතං හරි මහංසිය නිමෙන්නෙ. 

 

ඇඟ හිරි වැටිල ගියා. මං නටන වීඩියෝ එකක් යන්නෙ බස් එකේ. කොළඹිං පිට තිබ්බු ෂෝ එකකට ගියානෙ අපි සති දෙකකට උඩදි. ඒකෙ වීඩියෝ එක මේ. හතර අතිං වදින පාට පාට ලයිට් එලි මැද්දෙ දිලිසෙන මොණර පිලක පාටිං ඇඳුමක් ඇඳං මං ඉණ කරකනව. ෂෝ පනස් හතක නටල තිබුනට මං ඒ නැටුමක් මේ විදියට දැක්කෙ අදමයි. ස්ටේජ් එකට නැග්ගම සැර ලයිට් එළි හින්දා ඇස් ගිණිකන වැටෙනව. එතකොට පල්ලැහැ බලං ඉන්න කවුරුත් පේන්නෙ නෑ. ඒක අපිට පහසුවක්, හිතේ දෙගෙඩියාවක් නැතුව නටලා දාල එන්න. ඒත් මෙවෙලෙ මට හරි තිගැස්මක් දැනුණෙ. අක්ක හැම නැටුමෙම, තමං මේ කණ්ඩායමේ අයිතිකාරි කියල පේන්න උජාරුවට ඉස්සරහිං නටන එකට කෙල්ලොන්ට කොස්සක් නොතිබුණාම නෙමෙයි. අපිව පේන්නෑනෙ කියල. ඒත් මේ වීඩියෝ එක දැක්කමනං අක්ක විතරක් පෙන්නුවනං හොඳයි හිතුන.කැමරා අයියල දත් තිස් දෙකම පෙන්නල හරි සහෝදරකමට හිනා වුණාට මොකෝ වීඩියෝ කරලම තියෙන්නෙ ඉනයි, නැටවෙන පස්සයි, ලයිට් එලියට දිලිසෙන කකුලුයි විතරනෙ... ඒ ඇඳුමට අඟපසග ඉලිප්පිල පේනව වැඩියි තමා. මේ ඇඳුම ඩිසයිං කරද්දි අක්ක තුසරියි මමයි කුටු කුටු ගෑව අප්ප කොට වැඩියි, කකුල් පේනව කියල. ඒත් ඉතිං අපිට පුලුවනෑ අක්කට උඩිං යන්න. ඕනෑවට වඩා දඟලපියව් ගෙදර යන්න බලාගෙන කියල අක්ක වතාවක් සෙව්මිනීට කෑගැහුව මේ විදියෙම ඇඳුමක් ගැන එකට එක කියවං. ඕං මමත් සල්ලිකාර කෙල්ලක් වුණානං දමල ගහල යන්න තිබ්බ. ඒත්.....

අම්මට මං කියන්නෙ මං ඩාංසිං ඇකඩමියක ඉන්නෙ කියල. නෑ නෙමෙයි, මං ඉන්ටවිව්ත් කියල ගියා ලොකු නමක් තියෙන ඇකඩමියකට. එක වගේ මොඩල් ඕනෙ මූණු සෙට් එකට මගෙ මූණ ගැලපෙන්නැතුවද මංදා මං තේරුන්නෑ... ඉතිං මං මේකට ආව. දැං මං නැට්ටුක්කාරියක්. අම්මට ඕනෙ වුනේ මාව සේපාලිකා මිස් වගේ නැටුං ටීචර් කෙනෙක් කරන්න. පාට පාට මල් මල් සාරි ඇඳං කජු වත්ත මැද්දෙං මං ඉස්කෝලෙ යනව බලන්න එයැයි ආසවෙං ඉන්නැති. මට ලස්සනට නටාගන්න පුලුවං වුණාට මොකෝ, ඉලක්කං එක්ක හරඹ බෑ. ඉතිං මං ගණං ෆේල්. හිතේ හිටපු පාට පාට සාරි ඇඳං උකුල නටව නටව කජු වත්ත මැද්දෙං ඉස්කෝලෙ යන ටීචර්ව මරල දාන්න අම්මටයි මටයි දෙන්නටම සිද්ද වුණා.

දෙනෝදාහක් මැද්දෙ මට හරි අසරණකමක් දැනුන. ඔලුව හරවල වටපිට බලන්න බැරිකමක් දැනුන. මාව ගල්වෙලා තිබුණෙ. මූනෙ උලං ඉන්න උන්නු පාට හින්දා ඒ මංමයි කියල වටේ පිටේ මිනිස්සුංට හොයාගන්න බැරිවේවා කියල හිතුවිල්ලක්, පැතුමක් විතරයි මගෙ හිතේ තිබ්බෙ. ඒ වුණාට ළඟ හිටං උන්නු කොල්ල සැලකිල්ලෙං මූණ දිහා බලනව මං ඇස් කොණිං දැක්ක. 

අම්ම, චුට්ටි මේක දැක්කොත්.... සමන්ත අයියා මේක දැක්කොත්....මට දමල ගහල ගෙදර නවතින්න හිතුන.  ඒත් එතකොට තුං වේලම දැං  බඩ පිරෙන්න කන, සැනසිල්ලෙං ඉන්න අම්මට, චුට්ටිට සල්ලි දෙන්නෙ...? ඔහෙ ඕනෙ එකක්. තව අවුරුදු තුනක් හතරක් මේක කරල සමන්ත අය්යට ත්‍රීවීල් කටුවක් අරන් දෙන්න සල්ලි හොයාගන්නව මං. ඊටපස්සෙ ආදායමක් තියෙනවනෙ, සමන්ත අයියව බැඳගෙන සැනසිල්ලෙ ඉන්නව එදාට. 

මං කන් දෙක වටේ පිටේ සද්ද වලින් ඈතට අරං ජනේලෙං එලිය බලාගත්ත.

ප.ලි.: කිසිවෙකුට, කිසිඳු වෘත්තියකට ගැරහීම පිණිස නොවේ. නම්, ගම්, සිදුවීම් සියල්ල මනඃකල්පිතයි.